Verdeel en heers, distributie in Voorburg | januari 1947

Er wordt veel geklaagd over de wijze waarop wij in Nederland de laatste twee jaar de vaccinaties vanwege COVID hebben georganiseerd. Met enige reden. Er werd te laat of te weinig ingekocht, de campagnes hadden eerder kunnen beginnen, en wie uiteindelijk het vaccin mocht zetten – GGD, huisartsen, anderen – bleef ook vaag. Zeker, uiteindelijk kwam het toch vaak nog goed, maar het ging moeizaam.

De procedures voor vaccinatiecampagnes en voor de distributie van schaarse goederen vertonen enige overeenkomsten. Er moet duidelijkheid zijn over beschikbaarheid van schaarse producten, wie voor het schaarse product in aanmerking kwam, en hoe de verdeling over rechthebbenden dan geregeld moet worden. Met de vaccinaties hebben we kunnen zien dat dat laatste geen sinecure is. Des te bewonderenswaardiger hoe men 75 jaar terug, zonder computers, in staat was om de distributie van schaarse goederen zoals bijvoorbeeld schoenen te organiseren. Natuurlijk, de behoefte aan tabak en aan schoenen was duidelijker aanwezig dan heden ten dage de wens om gevaccineerd te worden, maar desondanks hebben de toenmalige ambtenaren verantwoordelijk voor dit proces een prachtige prestatie geleverd. Waarschijnlijk was er ook toen kritiek, net als nu, maar waarschijnlijk was het eindoordeel positief. Laten we hopen dat dat ook nu zal gebeuren.