Woningruil: voor hoe lang? | mei 1948

Soms is het maar goed dat je de toekomst niet kent. Bij de zware aardbeving onlangs in Turkije las ik een bericht dat een Turks familielid uit Nederland pas na lang aandringen besloten had om begin februari 2023 bij familie in Gaziantep op bezoek te gaan. Altijd had hij het argument van een mogelijke aardbeving gebruikt om niet op de uitnodiging in te gaan. Nu was hij wel op bezoek, en zal hij nooit meer naar Nederland terugkeren.

Onwillekeurig kwamen soortgelijke gedachten op bij lezing van bijgaande annonce voor een woningruil. De aangeboden woning lijkt op basis van de beschrijving helemaal in orde. Zeker in een periode dat er nog een ernstige woningnood in Nederland bestond, trok een dergelijk aanbod zeker de aandacht. Ongetwijfeld ook in voormalig Nederlands-Indië, waar vanaf september 1946 Nederlandse troepen waren aangekomen, en waar vanaf hun aankomst de spanningen tussen deze troepen en de troepen van de Republiek Indonesië duidelijk merkbaar waren geweest. In 1947 was er de eerste politionele actie[1] gehouden, waarin de Nederlandse troepen weliswaar belangrijke doelen hadden bereikt, maar geen eindoverwinning. Ook daarna bleef het onrustig, op militair en politiek terrein. Aan het einde van 1949 werd Indonesië definitief onafhankelijk, en de Nederlanders moesten vertrekken.

Dat doet de vraag rijzen wat de vertrekkende familie beoogde met haar vertrek naar Batavia? Hoe lang zijn ze daar gebleven? Hoe keken ze terug op die keuze? Had men die latere ontwikkelingen toen kunnen inschatten? Kortom, een gewone woningruil, maar op een opmerkelijk moment.

(Het Dagblad Uitgave van de Nederlandse Dagbladpers in Batavia)